به گزارش اخبار ما ، این روزنامه اعتماد وی نوشت: “محمدتقی ریاحی در چالشتر متولد شد. نزدیک شهرکرد ، که در آن زمان بخشی از استان اصفهان بود اما از آکادمی هنر تهران فارغ التحصیل شد و سپس به دانشکده افسری رفت.

در اوایل دوران سلطنت رضاشاه به همراه گروهی از دانش آموزان برای ادامه تحصیل به فرانسه رفت. او در آنجا مکانیک و علوم نظامی خواند. سپس به ایران بازگشت و تصمیم گرفت در ارتش خدمت کند.

او عاشق ارتش بود ، اما در دانشگاه نیز تدریس می کرد. در سال 1330 سرتیپ شد و همزمان رئیس بخش نظامی اسلحه و مهمات شد.

اما او در آنجا نماند و با تشدید ملی شدن صنعت نفت ایران مجبور شد نقش دیگری را بپذیرد. وی از طریق مهدی بازرگان به آبادان رفت و مدیریت پالایشگاه نفت آنجا را بر عهده گرفت.

آنها گفتند: ریاحی توانسته از تعطیلی پالایشگاه جلوگیری کرده و سعی کند صنعت نفت کشور را تا حد ممکن در گردش نگه دارد. چند ماه بعد – در آغاز دومین دوره نخست وزیری مصدق – به وزارت دفاع رفت و دستورات دولتی را اجرا کرد.

فرمان بازنشستگی پیش از موعد توسط گروهی از مخالفان برجسته مصدق امضا شد و بسیاری از آنها در پست های کلیدی و کلیدی باقی ماندند. سپس در مارس 1931 جانشین محمود بهارمست به عنوان رئیس ستاد ارتش شد و سعی کرد تنش های جاری بین ارتش و دولت را کنترل و مدیریت کند و از تشدید بحران جلوگیری کند.

ریاحی از آغاز جنبش نفت تا آخرین روز دولت مصدق ، دستورات نخست وزیر را دنبال کرد ، اما – به گفته فردوس – به عنوان فرمانده کل به شاه وفادار ماند و از مخالفت با دربار اجتناب کرد. حتی وقتی دستور دستگیری نصیری را داد و توطئه را در 16 اوت خنثی کرد و از سقوط دولت جلوگیری کرد ، باز هم معتقد بود که فرمانده کل ارتش نخست وزیر نیست بلکه پادشاه است. اما پس از کودتای 28 مرداد و سقوط دولت مصدق ، وی نیز محاکمه و به زندان محکوم شد.

فهرست اتهامات وی با دستگیری نصیری و خلع سلاح گارد شاهنشاهی آغاز شد و با حذف نام شاه از پادگان صبح در پادگان پایان یافت.

او به اعدام محکوم شد ، اما سرانجام به دلیل “مقاومت در برابر قیام ملی و مخالفت با رژیم سلطنتی” تنها به سه سال زندان محکوم شد زیرا مصدق مسئولیت همه چیز را پذیرفت و گفت ریاحی و دیگران به تازگی دستورات من را اجرا کرده اند و جنایتی رخ داده بود (که اتفاق نیفتاد) ، به من باز می گردد.

ریاحی پس از گذراندن دوران محکومیت خود ، از دولت پهلوی جدا شد و به گفته باقر عاقلی (در کتاب زندگینامه افراد سیاسی) ، “و تجارت پردرآمدی انجام دهید و آن را بفروشید. او ثروتمند شد.” مدت کوتاهی پس از خروج از ایران ، در فرانسه ساکن شد. جالب است که وی پس از انقلاب به کشور بازگشت و – به دستور مهدی بازرگان ، رئیس دولت موقت – مدت کوتاهی وزیر دفاع نیز بود. اما نه او و نه دولتی که از وزیرش جان سالم بدر برده بود. “او دوباره به فرانسه رفت و در همان روز در سال 1988 در آنجا (در نیس) درگذشت.”

انتهای پیام